Do lat pięćdziesiątych XX wieku Czesi produkowali kilka udanych modeli pistoletów samopowtarzalnych. W tym czasie Jan i Jaroslav Kratochvíl pracowali nad projektem nowoczesnego pistoletu, zasilanego nabojem 9x19 Parabellum. Pistolet miał innowacyjne rozwiązania bezpieczeństwa, takie jak zwalniacz napiętego kurka i bezpiecznik iglicy (chroniący przed wystrzałem w przypadku upuszczenia pistoletu) - ale przede wszystkim jego zamek był ryglowany rolkami, co było na te czasy rozwiązaniem niespotykanym w pistoletach.

Ponieważ jednak Czechosłowacja była w danym czasie członkiem Układu o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej (zwany potocznie Układem Warszawskim) - Wielki Brat uznał że przyjaźń, współpracę i pomoc wzajemną łatwiej realizować z użyciem naboju 7,62x25, którym to zasilana jest radziecka TT-ka.

Bracia Kratochvíl zostali nakłonieni do przekonstruowania swojego obiecującego pistoletu na nabój wyraźnie silniejszy, niż pierwotnie konstrukcja miała wytrzymać. Ma to niestety odzwierciedlenie w powszechnym (i powtarzalnym między egzemplarzami) powstawaniu charakterystycznego dla CZ 52 pęknięcia szkieletu. Trzeba w tym miejscu wyraźnie zaznaczyć, że nie zagraża to użytkowaniu, i nie jest to groźne przy nauce strzelania na naszej strzelnicy.

Związek Radziecki oferował w tamtym czasie członkom Układu Warszawskiego zakup licencji na pistolet TT. Produkcja broni, która narodziła się na deskach kreślarskich czechosłowackich inżynierów, była formą oporu wobec Moskwy.

Co zawsze nas zastanawiało - o celności tego pistoletu istnieją skrajne opinie. Jedni strzelcy żalą się, że spory odrzut przeszkadza w celnym strzelaniu nawet na dziesięć metrów - inni wskazują, że płaskotorowy nabój jest dobrym wyborem do strzelań na pięćdziesiąt metrów. Sam nabój 7,62x25 cechuje się bardzo dużą, jak na nabój pistoletowy, penetracją.

Polecamy miłośnikom broni historycznej!