W 1976 roku do rąk żołnierzy Wielkiego Brata trafił karabinek AK-74. Był to karabinek zbudowany na platformie Kałasznikowa, zasilany nowym nabojem 5,45x39 (zamiast 7,62x39). Nowy nabój był znacząco lżejszy, co pozwoliło na zwiększenie jednostki ogniowej przenoszonej przez strzelca. Był również bardziej płaskotorowy - co bardzo ułatwiało proces celowania na różne odległości. Dodatkowo odrzut przez niego generowany był jeszcze łagodniejszy, niż i tak miękki odrzut od 7,62x39. Nabój 5,45x39 stał się standardem naboju pośredniego państw Układu Warszawskiego.

Zadanie zbudowania polskiego karabinka na nowy, małokalibrowy nabój pośredni zostało postawione przed Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym w Radomiu. Inżynierowie zdecydowali się na zaimplementowanie opracowanego wcześniej (na potrzeby innego modelu) ogranicznika długości serii. Rozwiązanie to przeważa na korzyść Tantala względem radzieckiego AK-74.

Tantal był produkowany w latach 1990-1994 w Zakładach Metalowych Łucznik w liczbie ponad 25 tyś. egzemplarzy. Kariera tego celnego i powszechnie lubianego karabinka została przerwana wyłącznie z powodów geopolitycznych. Wyczerpanie się formuły Warszawskiego Paktu w 1991 i prozachodnia dynamika zmian spowodowały, że polski żołnierz dostał do rąk karabinek konstrukcyjnie tożsamy, ale zasilany amunicją 5,56 NATO - kbk wz. 96 Beryl.

Obecnie, w polskich formacjach uzbrojonych, Tantal używany jest w bardzo ograniczonym zakresie. Wbrew obiegowej opinii - nie został on w pełni wycofany. Na przestrzeni lat 2005 i 2006 Irak zakupił 10 tysięcy egzemplarzy, które trafiły na wyposażenie Nowej Armii.

Załadowany waży dokładnie 4,00 kg.

Strzelanie z karabinka polecamy miłośnikom polskiej myśli technicznej, lecz jego wygodę i urok często doceniają również kobiety.